ACTIVA-INFLATIE IS EEN EENDAGSVLIEG

ACTIVA-INFLATIE IS EEN EENDAGSVLIEG

Een kniesoor, die daarop let! Telkens worden beleidsmakers ertoe verleid om zeepbellen te blazen, in aandelen, grondstoffen en onroerend goed, om een soort vermogenseffect te creeren. Echter. Mocht de economische groei, om welke reden dan ook, uitblijven, dan is deze bezielde, eenmalige, activa-inflatie een tijdelijk zoethoudertje. Er moet daarvoor altijd weer een hoge prijs betaald worden, zodra dat ongedisciplineerd beleid uiteindelijk uitmondt in een jammerlijke activa-deflatie. Alle vermeende winsten, behaald met de duizenden miljarden in leveraged Carry Trades (investeringsconstructie met hoge hefboom, die profiteert van hogere en lagere rentes), verdwijnen als sneeuw voor de zon. De wereld zit dan weer met de gebakken peren. Dit is niet de manier om een zieltogende economie nieuw leven in te blazen! Maar de verantwoordelijke stuurlui zijn vervolgens al van het toneel verdwenen, al of niet met hun speculatief verdiende buit. En ‘activistische’ Centrale Banken moeten weer opdraaien voor de slechte afloop van de, door henzelf , via hun gratisgeldbeleid, veroorzaakte superspeculaties, waar de risico’s weer werden genegeerd. Maar dat komt, omdat er in een ongewone tijd van ZIRP (Zero Interest Rate Policy) en QE (Quantitative Easing), geen droog brood valt te verdienen met normaal klassiek bankieren. Niemand weet, hoe hoog de activa-inflatie uiteindelijk kan worden. Dat hangt af van de ‘waanzin van de menigte’ (‘madness of crowds’). Dus een stijging van nog eens 100% van de koersen kan nooit worden uitgesloten, voordat het misloopt!

Tsjonge, tsjonge! Zo probeert Japan haar economie aan de gang te krijgen met net zo’n grote monetaire superstimulering (QE) als Amerika, wat een 4 maal zo groot Bruto Nationaal Product heeft. Wat het effect is op economie en inflatie valt nog te bezien (er is ‘technisch’ alweer een recessie), maar in ieder geval belooft een wanhopige, amper beheersbare, YEN-devaluatie, te zorgen voor ernstige evenwichtsstoornissen in de wereld. China, bijvoorbeeld, kampt al 32 maanden met dalende producentenprijzen en ziet dit met lede ogen aan. De Chinese Yuan lijkt hierdoor overgewaardeerd. Het gooien van kapitaal naar niet-productieve infrastructuurprojecten heeft ook daar zijn langste tijd gehad. De Chinese hervormingen naar een meer consumenten-gerichte maatschappij (wat slechts de helft is, als percentage van het BNP, van een typisch Westers land) zullen aldaar een deflatoire wind doen waaien. De rest van de wereld ontkomt niet aan een drastische koerswijziging, zodra deze export van deflatie nog meer narigheid tot gevolg heeft. Er zijn geen winnaars in een valuta-oorlog. De gehele wereld verliest, als het een en ander uit de hand loopt. Internationale kapitaalcontroles liggen op de loer. Die zouden dan pas echt een serieuze domper zetten op de economische groei-vooruitzichten! Met nog veel lagere langere termijn rentes in de komende paar jaar. Japan ging ons voor. Het rendement van de 30-jarige Japanse JGB is slechts 1.48%, maar die van de 30-jarige U.S. Treasury is nog steeds 3.06%. Lagere rendementen verhogen de waarderingen.

En dan te bedenken, dat deflatie slechts een symptoom en niet de oorzaak is van een economische malaise: het inkomen van de middenklasse is, vanwege allerlei redenen, al tijdenlang aan het inkrimpen, wat de consumptievraag geen goed doet (de consument is immers 70% van een Westerse economie), terwijl de bedrijfswinsten, geholpen door royale afschrijvingsregels van staatswege, als percentage van de economie, een absoluut record hebben bereikt, ook in Japan. Deflatie zorgde ervoor, dat Japan straffeloos grote begrotingstekorten erop na kon houden, zonder dat de obligatie-markt rebelleerde met steeds hogere rendementen. Monetaire superstimulering zou juist kunnen leiden tot de ‘verkeerde’ soort ‘cost-push’ inflatie, waarbij de stijgende productie-kosten worden doorberekend in de verkoopprijzen, wat bijzonder slecht nieuws zou zijn voor de consumentenvraag. Bovendien is allang duidelijk geworden, dat kwantitatieve verruiming (QE) bij de echte economie niet veel uithaalt, zolang een inkrimping van excessieve schuld steeds maar op de lange baan wordt geschoven (‘zombie-economie’).

Alleen Amerika, met haar mentaliteit van ‘let the chips fall, where they may’ (wat gebeurt, gebeurt), heeft tot nu toe het lef gehad om de schuld van de huishoudens enigszins te laten dalen tot een meer houdbaar niveau, voornamelijk door huizenfaillissementen, terwijl haar primaire begrotingstekort (tekort ex-rentebetalingen) lijkt te zijn gestabiliseerd. Bovendien zijn haar arbeidskosten internationaal veel concurrerender geworden en heeft de schalie-olie revolutie haar energiebalans totaal veranderd. Geen wonder, dat de Dollar , na ruim 30 jaar, weer in de gunst staat. Maar een hogere Dollar, de meest geleende valuta ter wereld, kan talloze speculatieve beleggingsconstructies, ter waarde van duizenden miljarden, doen ontploffen. Geen wonder, dat grondstoffen, inclusief olie, er van langs krijgen. Sommige speculanten worden uitgekleed, omdat een hogere Dollar gewoonweg nooit op hun radar verscheen.

Ondertussen wordt de onnozele belegger om de oren geslagen met steeds ‘hogere’ markten. Maar de aandelenindices zijn zo misleidend. Beleggers met een verantwoordelijke aandelenspreiding ‘misten’ dit jaar de explosie in de koersen, als zij niet eenzijdig hadden belegd in selectieve effecten, zoals bijvoorbeeld Apple (plus 40%) en Microsoft (+33%). Wel is het zo, dat het aantal fusies en overnames schijnt toe te nemen, nu de rente zo laag is en de winstmarges zo hoog zijn. Dat is een tijger in de tank (vrij naar Esso) voor de markt, naast natuurlijk de gigantische aandeleninkoop van de bedrijven zelf! Bovendien is het best mogelijk, dat de Federal Reserve, bij een stijgende Dollar, opeens rechtsomkeert maakt en begint met nog meer kwantitatieve verruiming (QE) om dat tegen te gaan. Redenen voor nog meer dierlijke instincten te over! Tegelijkertijd hebben we tegenwoordig te maken met een derivatenpiramide van minstens $ 700.000 miljard, die steunt op $ 100.000 miljard aan obligaties als onderpand. Dus de obligatiemarkt is de heilige koe. De rendementen mogen zeker niet stijgen (met dientengevolge een waardedaling), anders valt het kaartenhuis om.

De echte langere termijn waarde-beleggers, zonder op hol geslagen hoofden, kunnen in de komende tijd flink op de proef worden gesteld. Geef de markten een duwtje, en de electronische handel verergert de trend, naar boven of naar beneden, zelfs in Treasuries (waar onlangs een soort ‘flitscrash’ plaatsvond). De roep om het taboe te doorbreken van ‘echt’ helicoptergeld, buiten het banksysteem om, wordt ook steeds luider, vooral nu een verhoging van de Japanse BTW tot mislukking is gedoemd. De wereld zit in een roes, die uiteindelijk in een economische depressie eindigt. 

Koersdalingen van 50 tot 90% liggen in het verschiet, alsmede ongehoord lagere rentes, want het systeem krijgt op een gegeven moment een beroerte. Er is geen andere conclusie mogelijk, als men in aanmerking neemt, dat het totale kredietsysteem exponentieel is gegroeid tot zo’n $ 260.000 miljard tegenover slechts $ 30.000 miljard in 1995, amper 20 jaar geleden (+ 900%). Om dit alles overeind te houden in een tijd van toenemende deflatie, vereist wanhopige creativiteit. Verder is het Eurozone-project, om maar wat te noemen, zonder twijfel, aan het wankelen, als de kiezers en belastingbetalers genoeg krijgen van de ongelooflijke offers, die gebracht moeten worden om de nationale schuld ten opzichte van het BNP terug te brengen naar 60% voor 2030, via een primair overschot (ex-rente). Schuldherstructurering is de eerste stap, met alle verliezen en gevolgen van dien. Genoeg blikgroente in huis?

DIEDERIK SCHMULL

18 November, 2014

WESTCLIFF-On-SEA, Essex, U.K.

=