(TIP): PENSIOEN? VERGEET HET MAAR!

(TIP): PENSIOEN? VERGEET HET MAAR!

Er komt een ongelooflijke pensioenramp op ons af. Het collectieve pensioensysteem is een onnozel piramide-spel. Het is gedoemd om te mislukken. Daarom is het meer dan ooit zaak om stapje voor stapje zelf financieel onafhankelijk proberen te worden en steeds minder te vertrouwen op de beloofde ‘Gouden Bergen’ van de beleidsmakers. Daarvoor moet men helaas vaak het tegenovergestelde doen, dan wat in het algemeen door vele deskundigen wordt aangeraden. Dus sparen, sparen, sparen, juist in een tijd van nul-rente, liefst via direct bezit van individuele kwaliteitsobligaties, die immers 100% uitkeren op de afloopdatum en dan steeds herinvesteren (‘doorrollen’) in nieuwe obligaties, desnoods met een hogere (maar waarschijnlijk lagere) rentevoet. Aan riskante activa, zoals aandelen, onroerend goed en grondstoffen, moet minder gewicht worden toegekend (‘underweight’). Die dienen zuiver als onderdeel van een gespreid vermogen. Want in de komende jaren wordt risico steeds minder beloond! De toenemende deflatoire krachten in de wereld zullen ervoor zorgen, dat er weinig eer valt te behalen in traditionele beleggingen, die het moeten hebben van economische groei, een nieuwe krediet- en inflatiecyclus en een vriendelijk belastingklimaat. Daar kan men voorlopig, misschien wel heel lang, naar fluiten. Daarnaast vervult het renteloze GOUD een speciale rol als verzekering tegen het ondenkbare (‘geldhervorming’, etc), ongeacht de dagprijs. Men kan niet zonder zo’n verzekering, net zomin als een verzekering op de eigen woning. Zelfs als de Goudprijs onverhoopt zou blijven dalen!

Geen wonder, dat een collectief pensioensysteem alleen kans heeft, als deelname VERPLICHT wordt gesteld. Niet alleen is het risico-profiel van de jongere en de oudere generatie totaal verschillend, maar het systeem staat of valt met de absolute solidariteit bij alle deelnemers. De ene generatie zal moeten opdraaien voor de pensioenuitkeringen van de andere, zodra het beleggingsrendement zou tegenvallen. Vooral de eerdere generaties worden extra bevoordeeld, terwijl de latere generaties de klos zijn. Zo’n systeem zou vrijwillig nooit van de grond kunnen komen, want het is niets anders dan een stoelendans en een ‘Ponzi’, vanwege de noodzaak om steeds weer ‘nieuwe’ generaties als deelnemers aan te trekken. Maar de vergrijzingstrend maakt natuurlijk korte metten met dit onzinning model.

Bovendien hanteren de meeste pensioenfondsen nog steeds het uit de jaren ‘60 daterende beleggingsmodel, met de nadruk op aandelen, tegenwoordig aangevuld door nog riskantere, peperdure en potentieel illiquide beleggingsklassen, zoals Hedge Funds, Private Equity, Rommelobligaties, Onroerend Goed, Infrastructuur, etc, welke extra zijn blootgesteld aan ernstige waardevermindering, als de verwachte economische groei en inflatie uitblijven. Tijdens de vorige periode van lage groei en lage inflatie/deflatie van 1930 tot 1965, was een verhouding van 70% obligaties en 30% aandelen, gebruikelijk, in plaats van omgekeerd, zoals nu. Nog nooit zijn pensioenfondsen zo riskant bezig geweest, aangemoedigd door het beleid van nul-rentes, liquiditeitsinjecties en de mythe, dat obligaties juist riskant zouden zijn, terwijl nul-rentes bij de uitkering op de  afloopdatum (100%!)  niets uitmaken. De cultuur van riskante beleggingen (‘cultus of the equity’) lijkt tot nu toe weliswaar geen windeieren te hebben gelegd, maar men kan grote vraagtekens zetten bij de toekomstige beleggingsresultaten. De wereld wordt immers geconfronteerd met een structurele economische stagnatie, vanwege de onhoudbaar hoge schuldenberg (die echt niet zal kunnen worden ‘kwijtgescholden’!) en een schromelijk onderschatte vergrijzing. Dat wordt funest voor hen, die niet conservatief genoeg zijn geweest. Riskante activa, inclusief de alom in zwang zijnde ingewikkelde derivaten, kunnen, net zoals in vorige cycli, 50% tot 90% dalen of helemaal van het toneel verdwijnen. Dan realiseren pensioenfondsen zich pas goed, dat men een hele lange tijd zal moeten leren leven met een ‘bevroren’ beleggingsportefeuille, wat bijzonder zuur zou uitpakken voor de pensioengerechtigden. Als het aggressieve beleggingsbeleid (meer risico omwille van een potentieel hoger rendement) in een collectief pensioenstelsel het straks spectaculair zou laat afweten, dan moet dat verlies worden afgewenteld op de schouders van de nieuwe, verplichte lichting onschuldige lammetjes.

Het is daarom overduidelijk, dat een ieder veel beter af is met een individuele pensioenrekening, die overeenkomt met het persoonlijke beleggingsprofiel (hoe ouder men wordt, des te minder risico men neemt) en waarop de jaarlijkse bijdragen worden gestort. In tegenstelling tot een collectief pensioenstelsel, geldt voor zo’n systeem ook het broodnodige eigendomsrecht, waardoor men, op de pensioengerechtigde leeftijd, net zoals bij een hypotheekvrije woning, zelf kan besluiten, wat men dan het beste kan doen. Als de overheid, in haar geldnood, de neiging krijgt om zo’n pensioenpot extra te belasten, dan moet dat politiek worden uitgevochten. In een tijd van extreem hoge staatsschuld, kijkt de overheid nu eenmaal uit naar rijpe appels. Genieten van je oude dag? Vergeet het maar!

DIEDERIK SCHMULL

19 Juni, 2014

WESTCLIFF-On-SEA, Essex, U.K.