WAT EEN MISVATTINGEN!

WAT EEN MISVATTINGEN!

‘t Lijkt een eeuwig refrein: de economie wordt straks beter; de rente zal stijgen; de inflatie wordt hoger; de obligatiemarkt is in een bubbel. De huidige economische tegenwind is ‘tijdelijk’. Het economische herstel laat weliswaar op zich wachten, maar Centrale Banken hebben alle registers opengetrokken om het een en ander aan de gang te krijgen. Natuurlijk zijn er tegenvallers geweest, maar die ‘stabilizeren’ zich. De realiteit is natuurlijk volstrekt anders! Ondertussen gonst het van geruchten, dat de paniekerige autoriteiten denken aan negatieve rente, een verbod op kasgeld, een ‘bail-in’ (waarbij rekening- en obligatiehouders het haasje worden) bij het bankwezen, zogenaamd ‘helicoptergeld’, zonder tussenkomst van het bankwezen, monetisering van schulden en verdere rondes van monetaire stimulering (‘kwantitatieve verruiming’, QE). Sommige landen hebben zich reeds aangediend als proefkonijn. Gaan de tovenaarskunsten van de almachtige Centrale Banken dan niet naar wens?

Afgezien van de schier onoverkomelijke en tijdrovende politieke struikelblokken om de invoering daarvan door te voeren, blijft de wereld, met zo’n beleid, opgezadeld met een excessieve schuldenlast, die met een veelvoud steeg ten opzichte van de economische groei. Of zou de gewenste economische groei desondanks, als een ‘Deus ex Machina’, zomaar uit de lucht komen vallen? Misschien niet, maar men staat voor het blok. Een kredietmaatschappij zonder exponentieel stijgend krediet, ploft in elkaar. Alle onbedoelde effecten worden op de koop toe genomen. Allerlei kronkelredeneringen worden er met de haren bijgesleept. Zoals: negatieve rente is niets nieuws, want het bestond vroeger ook, bijvoorbeeld in de inflatoire jaren ‘70, na aftrek van inflatie. Verzuimd wordt te vermelden, dat een dergelijk fenomeen nooit een lang leven beschoren is, omdat het leidt tot een implosie van het financieele systeem. Iedereen gaat dan failliet. Dus moet er met de harde hand worden ingegrepen door een volgende generatie van Centrale Bankiers, wat een einde maakt aan de opgepompte activa. ‘Na mij de zondvloed’ is de redenering van de huidige autoriteiten. Of misschien neemt een systeemcrisis plotseling de overhand, net zoals in 2007 - 2008, toen Centrale Bankiers totaal onvoorbereid waren. Bernanke van de Federal Reserve achtte de risico’s van de Subprime-crisis afdoende ingeperkt (Maart, 2007) en beweerde, dat de beursgenoteerde, quasi-staatsverzekeraars voor de huizenmarkt, Fannie Mae en Freddie Mac, toereikend gekapitaliseerd waren (Juli, 2008). Maar belastingbetalers moesten voor hun redding liefst $ 163 miljard neertellen. Alles hangt af van vertrouwen.

In ieder geval lijkt het voorbarig om zich op de borst te kloppen, als verreweg de meeste economische indicatoren hardnekkig beneden de verwachting blijven. Hoe kan men de weergaloze, 7-jarige instorting van grondstoffenprijzen wegwuiven, na de meest spectaculaire hausse in decennia sinds het begin van deze eeuw? De olievoorraden alleen al, zijn in 85 jaar nog nooit zo hoog geweest en de overproductie gaat nog vrolijk door. De totale waarde van het grondstoffencomplex is 45% van het wereldwijde Bruto Nationaal Product (volgens het BIS). De natuur maakt straks korte metten met de grondstoffenproducenten en hun crediteuren! De tijdbommen van duizenden miljarden in ‘onder - water’ - kredieten, zullen stuk voor stuk afgaan.

Waarom hebben de pleitbezorgers voor de riskante Opkomende Markten, inclusief China, alle gigantische verborgen schulden verzwegen? Tijdens de Azie-crisis van 1997 bleken de Centrale Bank - reserves van Thailand, geschat op $ 33 miljard, als sneeuw voor de zon practisch te zijn verdwenen vanwege uitstaande termijncontracten. Internationale kredieten met grote valuta-risico’s, via derivaten, buiten de balans om, zijn overal gemeengoed. Verder heeft China talloze dubieuze debiteuren in de Opkomende Landen, die betrokken waren bij haar infrastructuur-hausse. Men zal de omvang daarvan tevergeefs zoeken in de cijfers, die door de Bank of International Settlements (BIS) en de Wereldbank worden gepubliceerd. Bovendien zijn alle gegevens over fiscale tekorten en uitstaande schulden toch al verdacht: derivaten en creatief boekhouden doen tegenwoordig wonderen. Vraag dat maar aan Griekenland.

Voorlopig spreken de optimistische hooggeplaatste personen voor dovemansoren, want de obligatie- en grondstoffenmarkten verdisconteren een veel somberdere toekomst, terwijl de aandelen- en onroerend goedmarkten zich nauwelijks kunnen handhaven. Groei-, rente- en inflatieverwachtingen blijven dalen. De omloopsnelheid van het geld, wat een signaal is voor inflatie/deflatie, heeft een 60-jarig dieptepunt bereikt. Het spook van hoge inflatie van 15% en loonsverhogingen van 20% in de jaren ‘70 in de Westerse wereld, lijken nu een verre herinnering. Zelfs de meeste Opkomende Landen is de traditionele hyperinflatie een gruwel (Venezuela en Belarus uitgezonderd). De wereld is inderdaad totaal veranderd. Daarom is de kwaliteitsobligatiemarkt NIET in een bubbel: deflatie breidt zich juist uit. Meer dan 70% van de grotere industrielanden zit al in officieele, niet ‘tijdelijke’, deflatie. Zolang de ‘natuurlijke rente’ (het Baa obligatie-rendement - 5.34% - is een alomvattende bruikbare maatstaf) nog 100% hoger ligt dan de nominale economische groei, blijft de obligatiemarkt heel gewild. De 30-jarige Amerikaanse Treasury, de beste belegging sinds 1981 (34 jaar!), heeft een rendement (2.85%), dat reeel, na aftrek van inflatie, nog steeds 50% hoger ligt dan het gemiddelde van de laatste 145 jaar (2.1%). Bij een verwachte inflatie van 0% of lager is de triomftocht van deze belegging (en haar Nul-coupon) nog lang niet voorbij!

Bij een verwachte structurele, wellicht generatie-lange, deflatie van 1% per jaar, zoals die in Japan in de laatste 25 jaar, maakt de stijging van de reeele rente, na aftrek van deflatie, de drang naar kredietinkrimping (‘deleveraging’) acuut. Dat maakt dan meteen een einde aan het ‘vermogenseffect’ van het casino en alle dierlijke instincten (‘animal spirits’). De hoogtijdagen van de meeste Hedgefondsen en de Flitshandelaren zijn dan voorgoed voorbij. Vaste activa, zoals aandelen, onroerend goed en grondstoffen, voor het merendeel gefinancierd, zullen het ook steeds meer moeten ontgelden. Effectenkrediet heeft bijvoorbeeld een nieuw, gevaarlijk hoogtepunt bereikt. Vele landen zijn in hachelijk vaarwater beland door torenhoge hypotheekschuld. De verhouding tussen huizenprijzen ten opzichte van het inkomen is wereldwijd nog 50% hoger dan het historisch gemiddelde. Een ware slachting is te verwachten in toplocaties, zoals Londen, New York en Vancouver (Canada), om maar wat te noemen, waar huizenprijzen in 20 jaar zijn vertienvoudigd. Reeele Nederlandse huizenprijzen, na aftrek van inflatie, zijn nog steeds het hoogst in 300 jaar (Eichholtz).

Onjuiste prijsbepaling (‘mispricing’), vanwege niet - vol - te - houden omstandigheden, eindigt altijd in tranen. Japan is de rest van de wereld 15 jaar vooruit, wat betreft het schuld- en vergrijzingsprobleem, en de stand van de Nikkei 225 aandelenindex en de gemiddelde prijs van onroerend goed, zijn nog ruim 50% lager dan 25 jaar geleden, ondanks scherp fluctuerende, opwaartse stuiptrekkingen. Alle monetaire stimuleringen, die steeds minder effect schijnen te sorteren, ten spijt!

Het teveel-aan-alles oftewel overcapaciteitsprobleem, als gevolg van overinvesteringen, zonder inachtneming van mogelijk rendement, dankzij het losbandige oppompbeleid der Centrale Banken, kan niet genoeg worden benadrukt. De genadeslag wordt de voortzetting van de Mega-devaluatie van de Chinese Yuan, de enige nog echt overgewaardeerde valuta, ten opzichte van de Dollar. China heeft weinig keus en rekent op een ‘take it or leave it’ reactie van de rest van de wereld. In het komende 5-jaren plan, moet het land een sprong maken naar een maatschappij, die hogere lonen kan verdragen. Een verhoging van de levensstandaard is een voorwaarde voor de alleenheerschappij van het Centrale Comite van de Communistische Partij. Er is voorlopig geen sprake van, dat de hoge spaarquote (nieuw hoogtepunt) kan dalen, vooral nu de valuta-reserves, waarvan de helft illiquide is, drastisch slinken. De Chinese kapitaalvlucht is adembenemend! De ‘insiders’ nemen de benen, dus waarom zouden ‘outsiders’ eigenlijk moeten kopen? De hoge spaarquote is nodig om zowel de gigantische kredietverliezen op te vangen van zowel de Aziecrisis in de jaren ‘90 (⅓ van alle verstrekte leningen?), als de duizenden miljarden aan in - gebreke - gebleven - leningen (Non-Performing Loans, NPL’s) van de recente kredietexplosie (de totale schuld is in de laatste 7 jaar verdubbeld naar $ 25,000 miljard oftewel minstens 320% van het BNP). De belastingbetaler, overal, draait altijd op voor oude schuld, die immers nooit verdwijnt! De overgang van een investerings- en exportmodel naar een consumptiemodel ligt in China nog ver in het verschiet. Consumptie als percentage van het BNP is lager dan 10 jaar geleden. Wat echter helaas wel voor de hand ligt, is een overgang naar een oorlogsmodel.

De ‘nep’- oorlog in het Midden Oosten wordt slechts bijzaak, als eenmaal de strijd losbrandt om Eurazie, de machtige landmassa, die grote delen van Rusland en China omvat. Het land, dat daarover heerst, zou de hegemonie van Amerika pas echt kunnen aantasten. Het is zonder meer te verwachten, dat Amerika dan niet stil zal blijven zitten om haar belangen veilig te stellen. Oude rotten, zoals Brzezinski en Kissinger maken er geen geheim van, dat een ‘wisseling van de wacht’ (regime change) in Moskou en Peking uiteindelijk gewenst is. Het uiteenvallen van de oude Sovjet Unie op 26 December, 1991, dient daarvoor als voorbeeld. Naarmate de wereld afglijdt naar deflatie en depressie, is een grootscheepse verhoging van militaire uitgaven te verwachten. Rusland en China hebben die uitgaven, als percentage van hun BNP, recentelijk reeds verdubbeld, terwijl de Amerikaanse defensie-uitgaven, als percentage van haar BNP, nog steeds het laagst zijn in 30 jaar (zo’n 5%), ondanks 9/11, Iraq en Afghanistan. In 1944, was het Amerikaanse defensiebudget liefst 43% van haar BNP en dat toont aan, wat zoal kan gebeuren in oorlogstijd. In dit licht moet men de potentieele volksverhuizing van miljoenen naar Europa bezien. Onder druk van Amerika, heeft Frau Merkel de huidige immigratie van 10,000 vluchtelingen per dag naar Duitsland moeten toelaten, tegen haar politieke instinct in. Ruim 25% van alle Amerikaanse troepen in het buitenland, zijn nog in Duitsland gestationeerd en Duitsland, net zoals Japan, doet gewoon, wat Amerika zegt. Deze explosieve en instabiele situatie versnelt het einde van de Europese Unie en de Eurozone, ten gunste van Amerika en de Dollar. Dit schaakspel van machtsblokken is allang in volle gang en Europa is slechts toeschouwer.

Sommige landen in de Eurozone, zoals Duitsland en Nederland, met een kolossaal overschot op hun lopende rekening als percentage van hun economie, zullen, in versneld tempo, duizenden miljarden Euros naar Amerika sluizen, voornamelijk in Treasuries. In de laatste 7 jaar is al 500 miljard van die Euro-overvloed (‘Euro glut’) naar Amerika gevloeid, wat daarvoor zijn weg zocht naar Zuid-Europa, waar het ervan langs kreeg door de economische depressie aldaar. Naarmate de wereld gevaarlijker wordt en de waanzinnige oorlog op kasgeld en de kans op bank-’bail-in’, met name in Europa, verhevigen, zal de vraag naar de Superdollar blijven aanhouden, ondanks alle indianenverhalen van het tegendeel. Dit is het tijdperk, waarin de wereld de afrekening krijgt gepresenteerd van een 70-jarige superkredietcyclus, die onvermijdelijk de geest geeft, net zoals alle voorgaande in het verleden. Daarom blijven Kasgeld, in Dollars, en Treasuries, eventueel als substituut, verreweg de meest aantrekkelijke beleggingen in de komende jaren. En ook Fysiek Goud, onder eigen beheer, ongeacht de, wellicht veel lagere, prijs, behoort deel uit te maken van een vermogen, als verzekering tegen het ondenkbare en als voorbereiding op een nieuw monetair systeem, met een grotere rol voor Goud, NA de Grote Klap en tijdens de komende werelddepressie, op langere termijn. Mocht men niettemin worden verleid tot aandelenspeculatie, onder aanmoediging van de bekende spreekbuizen, om de laatste ‘deflatoire hausse’, gelijk aan 1929, niet te willen missen, dan moet men in gedachten houden, dat verkopen, laat staan ‘short’ gaan om zich te beschermen, onmogelijk zou kunnen worden, net zoals dat het geval was na het barsten van de recente Chinese aandelenbubbel. Koop in ieder geval geen beleggingsfondsen of ETF’s, maar uitsluitend aandelen en obligaties rechtstreeks, want die zijn, na de verwachte chaos, altijd nog iets waard. Gemeenschappelijke beleggers zullen in de komende unieke tijden niet meer automatisch aanspraak kunnen maken op hun schijnbaar bezit. Net zoals bij Communistische paradijzen: alles is van iedereen, maar niemand bezit eigenlijk iets.

DIEDERIK SCHMULL

27 October, 2015

WESTCLIFF-On-SEA, Essex, U.K.

@@@@@@@@@@@@@@@@@

VALLENDE MESSEN!

VALLENDE MESSEN!

Sommigen zien een prijsdreun als een buitenkans. Anderen wachten liever de aanleiding tot zo’n koersval af. De meesten verroeren zich niet, kijken ademloos toe en voelen zich als versteende fossielen. Eindelijk begint het door te dringen, dat het goed mis is met de wereldeconomie, ondanks een rente, die in 5000 jaar nog nooit zo laag is geweest, al 7 jaar lang! De Bloomberg-grondstoffenindex is in de laatste 7 jaar met ruim 60% ingestort naar een 16-jarig laagtepunt, maar de overproductie is nog in volle gang. Men hoopt het langer vol te kunnen houden dan de concurrentie, terwijl groei en inflatie straks weer zouden kunnen terugkeren. Er is immers niets fundamenteels aan de hand, want alle bezorgdheid over, met name, China, lijkt toch ‘tijdelijk’? Ondertussen zit het rendementsverschil (‘spread’) tussen kwaliteits-bedrijfsobligaties en Treasuries al 2 jaar in de lift, wat duidt op toenemende onzekerheid. De gigantische obligatiemarkt (‘het slimme geld’) ruikt onraad en geeft de voorkeur aan staatsleningen, die in ieder geval worden gedekt door de belastingbetaler. Een bedrijf, echter, heeft zijn eigen lot vaak niet in eigen hand, zeker niet, na alle financieele engineering, die de balans heeft verzwakt. Met afgrijzen begint men zich af te vragen of de wereld opeens moet rekening houden met een veel grotere economische schok dan in 2008. Het lijkt steeds minder verstandig om vallende messen proberen te vangen!

De crisis van 2008 werd veroorzaakt door $ 1000 miljard aan gestructureerde Subprime en Alt-A producten, die opeens onverhandelbaar bleken. De verliezen liepen op tot wel $ 200 miljard. Toch moesten de Centrale Banken zo’n $ 16.000 miljard uit de lucht toveren om de financieele sector op de been te houden. De huidige, potentieele, verliezen in de kredieten, verstrekt aan de grondstoffensector (vooral olie!) en aan de noodlijdende opkomende markten, zijn echter minstens 10 maal zo groot, exclusief derivaten! Maar de Centrale Banken kunnen dit keer alleen bijspringen, als zij een algehele vertrouwenscrisis in het geld zouden willen of mogen riskeren, doormiddel van het gevaarlijke ‘helikoptergeld’, waarbij aan het banksysteem wordt voorbijgegaan. De omloopsnelheid van het geld, de gemiddelde frequentie, waarmee dat wordt uitgegeven, dat al decennia in een neergaande trend verkeert, zou omhoog kunnen schieten. Als geld een hete aardappel wordt, dan beleeft een monetair systeem zijn eindspel. Net zoals een patient, die de geest geeft, in geval van overdosering van medicijnen. Denkt men nu werkelijk, dat Centrale Banken in ontwikkelde landen, zonder politiek mandaat, zomaar zouden overgaan tot een dergelijk riskant beleid? Uiterst twijfelachtig, vooral in Amerika.

Kan een economische werelddepressie dan geen halt worden toegeroepen? De Grote Financieele Crisis van 2008 werd toch, met alle beschikbare middelen, succesvol bestreden? De ingewijden weten wel beter. Voornamelijk improductieve schulden en schulden, verstopt in derivaten in de vorm van swaps, bleven exponentieel stijgen. Dus schulden, die, bij lange na niet, de rente en aflossing zullen kunnen bijhouden, omdat het ontbreekt aan voldoende inkomsten. Een wereldwijde vertrouwenscrisis in de kredietwaardigheid van vele landen en bedrijven komt steeds dichterbij, naarmate de kortstondige liquiditeitsinjecties van Centrale Banken steeds minder effect sorteren en de economische groei het laat afweten. Bovendien komt aan concurrerende valuta-devaluaties eerder een eind dan men denkt. In de eerste helft van 2015 is de wereldhandel al het meest ingekrompen in 7 jaar (WTO)! Wacht maar, totdat landen terugslaan met handelsbarrieres. De donkere dagen van de jaren ‘30 doemen op. Elke generatie lijkt zo’n periode van hardleersheid te moeten doormaken.

Inderdaad moet eeuwige welvaart, doormiddel van onbeperkte schuld, nog uitgevonden worden. Daarom ontkomt elke generatie NIET aan een pijnlijke ontnuchtering, na de feestroes van schijnwinsten en van banenvernietigende fusies en overnames (een nieuw record!), vanwege een losbandig monetair beleid. Alle zeepbellen worden opeens doorgeprikt en zullen barsten. Structurele deflatie wordt troef. Degenen, die zich koning te rijk voelden, komen berooid uit de stofwolken van deze puinhoop tevoorschijn. Daarom blijft kasgeld, in Amerikaanse Dollars, liefst in de vorm van Treasuries, nog jarenlang de allerbeste belegging. Wie wil het risico lopen met andere valuta’s en andere staatsleningen van veel zwakkere landen, die slechts beperkt verhandelbaar zullen blijken? Want reken maar, dat talloze landen dit keer niet zullen ontkomen aan een of andere vorm van faillissement. Alleen het machtige Amerika heeft in de geschiedenis bewezen om harde maatregelen niet te schuwen, als het erop aankomt. Zeker na het Obama-tijdperk.

Natuurlijk is het vermogen van de internationale bezittende klasse op de vlucht geslagen, nu de bom is gebarsten in de Opkomende Landen, China en Rusland, terwijl het spook van de zoveelste crisis in de Eurozone rondwaart. En niet te vergeten, de brandhaarden in het Midden-Oosten, die voortdurend worden aangewakkerd en lijken te ontaarden in een echte, hete oorlog. Bovendien lijkt negatieve rente overal gemeengoed te worden. Daarom zijn de onroerend goedprijzen op toplocaties, zoals Londen (West End) en New York (Manhatten), tot lachwekkende hoogten gestegen. Het wanhopige Grote Geld probeert om op die manier, via offshore-centra, privacy-bescherming te waarborgen in een beleggingscategorie, die, net zoals kunstwerken en antieke Ferrari’s, risicoloos schijnt, vooral als de gevreesde ‘geldvernietiging’ door de Centrale Banken ooit werkelijkheid zou worden. Maar de komende werelddeflatie zal korte metten maken met die illusie van de eeuw en de waarde van dergelijke, illiquide, overgewaardeerde activa, zal uiteindelijk een fractie bedragen van de prijs, waarvoor men die destijds heeft aangeschaft. Bij de komende internationale Margin Call, waarbij de prijs van activa daalt tot beneden de hoogte van de uitstaande schuld, moet alles, tegen elke prijs, worden ‘geveild’. De veilingprijs staat in geen verhouding tot de taxatiewaarde. Slechts enkele wankele partijen, die de klos worden, kunnen dan de prijs van de gehele beleggingscategorie onderuit halen. Het leven bestaat nu eenmaal uit eb en vloed!

Pikzwarte wolken pakken zich samen boven Duitsland en de rest van de Eurozone. Geen wonder, dat de ECB zint op een manier om de Euro nog verder omlaag te drukken via een grotere monetaire versoepeling. Dat zou slechts een tijdelijke reddingsboei betekenen. De kosten van de toevloed van miljoenen vluchtelingen, het VW-schandaal, de hachelijke situatie van de RWE en E.ON-giganten (die reeds 200 miljard Euro in waarde gedaald zijn), dreigen uit de hand te lopen. Als klap op de vuurpijl, gonst het (weer) van geruchten over Deutsche Bank met derivaten, die 15 maal zo groot zijn als de totale Duitse economie. Het was een van de twee banken, die dit jaar zakte voor de Federal Reserve - stresstest van 31 banken. Wordt het nu eindelijk duidelijk, dat de huidige architectuur van de Eurozone niet door de beugel kan? Een echte monetaire unie met een gemeenschappelijke begroting en een gemeenschappelijk deposito-garantiestelsel lijkt meer dan ooit geboden. Het Stabiliteits- en Groeipact (2012), pakweg Begrotingspact, van de lidstaten van de Eurozone (begrotingstekort hoogstens 3% en Staatsschuld hoogstens 60% van het BBP) is een funest, inflexibel verdrag voor ‘soevereine’ landen, wat aanleiding zal worden tot een ‘Doomsday’-scenario, vooral in een ‘hete’ oorlog, zoals nu. Zo’n Begrotingspact kan nooit een echte monetaire unie vervangen. Daarom is dit een teken aan de wand, dat de Eurozone de komende wereldchaos niet zal overleven. Vele, technisch ‘failliete’, lidstaten zullen betrokken raken bij de (zeer lange?) oorlog in het Midden-Oosten, met herinvoering van de dienstplicht. Er zijn immers 19 miljoen werklozen (11.1%) in de 19 lidstaten van de Eurozone, waarvan liefst 15% al meer dan 4 jaar geen baan heeft. Het lijkt een kwestie van tijd, dat het Grote Geld Europa voorgoed vaarwel zegt, voornamelijk richting Amerika.

In Amerika werd de Federal Funds - rente door de Federal Reserve aangewend om de economie te sturen, via een verhoging of verlaging. Deze rente wordt door de banken onderling berekend voor kredieten aan elkaar. Maar sinds 7 jaar lijkt deze rente onveranderd op 0% te zijn verankerd (‘Zero Lower Bound’) en is als monetair instrument niet meer bruikbaar. Daarom is er een ‘schaduw’ Federal Funds - rente (Wu-Xia) ontwikkeld, die gebaseerd is op de Futures markt en op het mogelijke effect van de monetaire versoepeling (QE). Deze negatieve ‘schaduw’-rente is al 1 ½ jaar omhooggegaan, na een dramatische daling van ruim 5 jaar. Deze ‘verkrapping’ van het monetaire beleid verklaart de huidige ontrafeling van de Bullmarkt:

https://www.frbatlanta.org/cqer/research/shadow_rate.aspx?panel=1

Tegelijkertijd heeft de ‘slimme’ obligatiemarkt deze week een belangrijk signaal gegeven:

de 5-jarige Amerikaanse obligaties hebben een inflatie ingeprijsd (‘breakeven %’), die lager is dan 8 jaar geleden (Lehman-faillissement)! De 5-jarige Europese obligaties vertonen dezelfde neergaande trend. Dit lijkt steeds meer op de deflatie-trend in Japan, die de Japanse Nikkei-225-aandelenindex, vanaf 1990, gedurende een periode van 18 jaar, met 80% deed kelderen. China en de opkomende markten staan op het punt om hun deflatie en hun enorme overcapaciteit naar het Westen te exporteren. Dat heeft een hogere reeele rente tot gevolg (rente na inflatie/deflatie), wat fantastisch is voor Kasgeld, maar catastrofaal voor Schuld. Het is dus nog niet te laat om opgepompte activa van de hand te doen!

DIEDERIK SCHMULL

1 October, 2015

WESTCLIFF-On-SEA, U.K.

==