Translate

donderdag 26 juni 2014

(TIP): GOUD IS MACHT: BIJKOPEN!


(TIP): GOUD IS MACHT: BIJKOPEN!

Geen wonder, dat Goud, na 12 achtereenvolgende jaarlijkse stijgingen, sinds haar recente hoogtepunt in Augustus, 2011, het eindelijk even liet afweten. In de laatste 2 ½ jaar heeft er een ‘gezonde’ correctie plaatsgevonden van 30%. Ookal vertoont Goud, in de afgelopen 12 maanden, tekenen van bodemvorming en is een opleving nu niet uitgesloten, niemand weet zeker of deze daling definitief voorbij is. Tijdens de vorige structurele opgaande markt voor Goud tussen 1971 en 1980, was er ook een heftige onderbreking, met een daling van liefst 50% tussen 1974 en 1976, voordat dit gevolgd werd door een wilde explosie naar boven in 1979 - 1980. Geen daling is hetzelfde, maar het is zaak om het oog gericht te houden op de komende, mogelijk spectaculaire explosie naar boven, in de niet al te verre toekomst. Zorg ervoor, dat men deze trein NIET MIST! De Goudmijnaandelen (GDX - de Market Vectors Gold Miners ETF) neigen meestal de voorlopers te zijn van de Goudprijs. Die daalden in 2011 al 6 maanden voor de Goudprijs, maar waren alweer in de lift voor haar recente laagtepunt in December, 2013. Het is duidelijk, dat het risico in het uitverkochte (‘oversold’) Goud, na de behoorlijke correctie, aanzienlijk is VERMINDERD. Dus inslaan heeft heel veel zin.



De wereld heeft een levensgroot solvabiliteitsprobleem, dat sinds de crisis van 2008, veel ernstiger is geworden. Het onorthodoxe monetaire beleid van kwantitatieve verruiming (QE) en nul-rente heeft de waarheid van failliete banken en landen tijdelijk kunnen verbloemen, maar er rest de wereld geen andere oplossing, dan een officiele, wereldwijde opwaardering van de Goudprijs, net zoals in 1934. Dit is de enige manier om het financiele systeem te herkapitaliseren. De economische groei is overal teleurstellend en de vooruitzichten daarvoor worden voortdurend naar beneden bijgesteld. Bovendien zijn de officiele cijfers nog nooit zo misleidend geweest als nu.

De omvang van de fysieke Goudvoorraad is piepklein in verhouding tot de wereldwijde uitstaande financiele verplichtingen, ookal omdat het veelal meermalen is uitgeleend. Het renteloze Goud moest immers wat ‘opbrengen’. Vandaar de geheimzinnigheid in deze totaal ondoorzichtige markt! Daarom wordt de komende herkapitalisatie van het monetaire systeem zo opzienbarend, want het maakt niet uit, hoeveel Goud er werkelijk blijkt te zijn. Het wordt gewoon een kwestie van prijs. Een gigantische devaluatie van het papiergeld is onvermijdelijk, van de ene op de andere dag. Wie weet, welke Goudprijs er uiteindelijk uit de bus komt. Maar $ 10,000 tot $ 50,000 is echt niet uit de lucht gegrepen. Of kan men de duizenden miljarden aan onzichtbare derivaten in rook laten opgaan? Nee, de verplichting van de een, is het bezit van de ander en het monetaire systeem moet immers overeind blijven.


Slechts een hele kleine minderheid bezit Goud. Onterecht! ‘He Who Has The GOLD, Makes The RULES’. Goud is niet vergankelijk en geniet al 4000 jaar wereldwijd vertrouwen. Papiergeld, als wettig betaalmiddel, devalueert of wordt vervangen door ander Geld, maar het is in de geschiedenis nooit een lang leven beschoren. Daarom heeft papiergeld alleen tijdelijk zin, als het rente oplevert, terwijl het onverwoestbare Goud het kan stellen zonder rente. Goud is een essentiele verzekering tegen het ondenkbare ('geldhervorming'!) en daarom noodzakelijk, ongeacht de geldende dagprijs. De relatief stabiele koopkracht van Goud heeft zich door de eeuwen heen inmiddels bewezen. Goud overleeft, wat door de mensheid nu eenmaal zo is bepaald, terwijl aandelen, obligaties, onroerend goed, laat staan ‘derivaten’  (afgeleid van een ander goed), komen en gaan. Degene, die Goud bezit, kan zich pas echt ‘rijk’ noemen, terwijl de wereld bezaaid is met mensen, die berooid zijn door de waardevermindering in alle andere beleggingsklassen, vanwege onheil, wanbeleid of smaakverandering. Ondernemingen en landen beleven periodes van ongekende bloei en  genadeloze neergang, maar Goud blijft altijd geduldig een essentieel fundament van het financiele systeem en van een vermogen, ondanks alles. Alle verwoede pogingen om Goud te verbannen als ‘barbaars’, lopen steeds weer vast. Geen wonder, want het is zo uniek, dat een groot aantal alchemisten het tevergeefs eeuwenlang probeerde na te maken (op zoek naar de ‘Steen der Wijzen’). Goud blinkt, verliest nooit zijn glans (brons wordt dof) en is onsterfelijk. Bovendien hebben Centrale Banken hun zinnen gezet op Goud, dat algemeen wordt geaccepteerd, wat niet altijd het geval is met het Geld, dat door hen zelf wordt ‘gedrukt’. Probeer maar eens een transactie te doen in een exotisch land met zijn eigen exotische Geld! Lukt niet. En wat ‘goed’ is voor Centrale Banken, moet ook goed zijn voor de gemiddelde belegger.


Dus fysieke Gouden Baren en Munten (zoals Golden Eagles, Maple Leafs, Krugerrands, Perth Mint) moeten, zeker nu, een essentieel onderdeel vormen van een lange termijn beleggingsportefeuille, NIET ‘papiergoud’. Laat de eventuele dreiging van confiscatie van Goud voor wat het is. Het zou tegenwoordig ondoenlijk zijn, zeker op wereldschaal. Veel waarschijnlijker is een straffende winstbelasting (99%?), maar dat valt nog te bezien. Dat is politiek haalbaar, want de massa zal uiterst jaloers worden op die Goudbezitters, die het toch even goed hebben gezien. Maar dat zien we dan wel weer.


DIEDERIK SCHMULL
26 Juni, 2014

WESTCLIFF-On-SEA, ESSEX, U.K.


P.S.: Hartelijk dank voor de getoonde belangstelling voor dit BLOG!
Na amper 6 maanden, ruim 10,000 unieke bezoekers uit 56 landen met
bijna 40,000 views.


donderdag 19 juni 2014

(TIP): PENSIOEN? VERGEET HET MAAR!



(TIP): PENSIOEN? VERGEET HET MAAR!

Er komt een ongelooflijke pensioenramp op ons af. Het collectieve pensioensysteem is een onnozel piramide-spel. Het is gedoemd om te mislukken. Daarom is het meer dan ooit zaak om stapje voor stapje zelf financieel onafhankelijk proberen te worden en steeds minder te vertrouwen op de beloofde ‘Gouden Bergen’ van de beleidsmakers. Daarvoor moet men helaas vaak het tegenovergestelde doen, dan wat in het algemeen door vele deskundigen wordt aangeraden. Dus sparen, sparen, sparen, juist in een tijd van nul-rente, liefst via direct bezit van individuele kwaliteitsobligaties, die immers 100% uitkeren op de afloopdatum en dan steeds herinvesteren (‘doorrollen’) in nieuwe obligaties, desnoods met een hogere (maar waarschijnlijk lagere) rentevoet. Aan riskante activa, zoals aandelen, onroerend goed en grondstoffen, moet minder gewicht worden toegekend (‘underweight’). Die dienen zuiver als onderdeel van een gespreid vermogen. Want in de komende jaren wordt risico steeds minder beloond! De toenemende deflatoire krachten in de wereld zullen ervoor zorgen, dat er weinig eer valt te behalen in traditionele beleggingen, die het moeten hebben van economische groei, een nieuwe krediet- en inflatiecyclus en een vriendelijk belastingklimaat. Daar kan men voorlopig, misschien wel heel lang, naar fluiten. Daarnaast vervult het renteloze GOUD een speciale rol als verzekering tegen het ondenkbare (‘geldhervorming’, etc), ongeacht de dagprijs. Men kan niet zonder zo’n verzekering, net zomin als een verzekering op de eigen woning. Zelfs als de Goudprijs onverhoopt zou blijven dalen!


Geen wonder, dat een collectief pensioensysteem alleen kans heeft, als deelname VERPLICHT wordt gesteld. Niet alleen is het risico-profiel van de jongere en de oudere generatie totaal verschillend, maar het systeem staat of valt met de absolute solidariteit bij alle deelnemers. De ene generatie zal moeten opdraaien voor de pensioenuitkeringen van de andere, zodra het beleggingsrendement zou tegenvallen. Vooral de eerdere generaties worden extra bevoordeeld, terwijl de latere generaties de klos zijn. Zo’n systeem zou vrijwillig nooit van de grond kunnen komen, want het is niets anders dan een stoelendans en een ‘Ponzi’, vanwege de noodzaak om steeds weer ‘nieuwe’ generaties als deelnemers aan te trekken. Maar de vergrijzingstrend maakt natuurlijk korte metten met dit onzinning model.

Bovendien hanteren de meeste pensioenfondsen nog steeds het uit de jaren ‘60 daterende beleggingsmodel, met de nadruk op aandelen, tegenwoordig aangevuld door nog riskantere, peperdure en potentieel illiquide beleggingsklassen, zoals Hedge Funds, Private Equity, Rommelobligaties, Onroerend Goed, Infrastructuur, etc, welke extra zijn blootgesteld aan ernstige waardevermindering, als de verwachte economische groei en inflatie uitblijven. Tijdens de vorige periode van lage groei en lage inflatie/deflatie van 1930 tot 1965, was een verhouding van 70% obligaties en 30% aandelen, gebruikelijk, in plaats van omgekeerd, zoals nu. Nog nooit zijn pensioenfondsen zo riskant bezig geweest, aangemoedigd door het beleid van nul-rentes, liquiditeitsinjecties en de mythe, dat obligaties juist riskant zouden zijn, terwijl nul-rentes bij de uitkering op de  afloopdatum (100%!)  niets uitmaken. De cultuur van riskante beleggingen (‘cultus of the equity’) lijkt tot nu toe weliswaar geen windeieren te hebben gelegd, maar men kan grote vraagtekens zetten bij de toekomstige beleggingsresultaten. De wereld wordt immers geconfronteerd met een structurele economische stagnatie, vanwege de onhoudbaar hoge schuldenberg (die echt niet zal kunnen worden ‘kwijtgescholden’!) en een schromelijk onderschatte vergrijzing. Dat wordt funest voor hen, die niet conservatief genoeg zijn geweest. Riskante activa, inclusief de alom in zwang zijnde ingewikkelde derivaten, kunnen, net zoals in vorige cycli, 50% tot 90% dalen of helemaal van het toneel verdwijnen. Dan realiseren pensioenfondsen zich pas goed, dat men een hele lange tijd zal moeten leren leven met een ‘bevroren’ beleggingsportefeuille, wat bijzonder zuur zou uitpakken voor de pensioengerechtigden. Als het aggressieve beleggingsbeleid (meer risico omwille van een potentieel hoger rendement) in een collectief pensioenstelsel het straks spectaculair zou laat afweten, dan moet dat verlies worden afgewenteld op de schouders van de nieuwe, verplichte lichting onschuldige lammetjes.


Het is daarom overduidelijk, dat een ieder veel beter af is met een individuele pensioenrekening, die overeenkomt met het persoonlijke beleggingsprofiel (hoe ouder men wordt, des te minder risico men neemt) en waarop de jaarlijkse bijdragen worden gestort. In tegenstelling tot een collectief pensioenstelsel, geldt voor zo’n systeem ook het broodnodige eigendomsrecht, waardoor men, op de pensioengerechtigde leeftijd, net zoals bij een hypotheekvrije woning, zelf kan besluiten, wat men dan het beste kan doen. Als de overheid, in haar geldnood, de neiging krijgt om zo’n pensioenpot extra te belasten, dan moet dat politiek worden uitgevochten. In een tijd van extreem hoge staatsschuld, kijkt de overheid nu eenmaal uit naar rijpe appels. Genieten van je oude dag? Vergeet het maar!


DIEDERIK SCHMULL


19 Juni, 2014
WESTCLIFF-On-SEA, Essex, U.K.

vrijdag 13 juni 2014

(TIP): DAT VARKENTJE ZULLEN WE WEL EVEN WASSEN!



(TIP): DAT VARKENTJE ZULLEN WE WEL EVEN WASSEN!

Zal het roekeloze Centraal Bankieren worden beloond? ‘Anything Goes’ (Cole Porter - 1934)! Het deflatie-spook ligt immers op de loer. Dat varkentje zullen we wel even wassen! Als de prijzen van activa, zoals aandelen en onroerend goed, omhoog zijn gedreven, volgt de economische groei toch vanzelf? Wie weet, zullen de voedsel- en energieprijzen de pan uitrijzen, en, bingo!, er is opeens inflatie. Misschien komt er een herhaling van het scenario in de jaren ‘70, toen inflatie en rente jarenlang keihard stegen. Na afloop zat men met de gebakken peren, maar wie dan leeft, wie dan zorgt.

Alle remmen los. Na ons de zondvloed! Probleem is, dat de bestuurder de controle kan verliezen over wat er zou moeten gebeuren en zelf het slachtoffer wordt van zijn eigen experiment. Centrale Bankiers voelen kennelijk, dat zij niets meer te verliezen hebben en geven vol gas. Totdat men, na de grote klap, opeens alleen sterretjes ziet. Zij stevenen rechtstreeks af op hun eigen ondergang. De vloek van de tovenaars! Wie heeft straks nog behoefte aan een Centrale Bank? Dat wordt een weerzinwekkend woord als eenmaal alles uitelkaar spat.

Laten we de beleidsmakers uit de droom helpen: het zal allemaal NIET baten. De totale schuld als percentage van de economie houdt de economische groei ver beneden de maat. Dit is de top van de kredietcyclus van een generatie! Deflatie, niet inflatie, steekt overal toch de kop op, ondanks alle ontkenningen over dit wereldwijde fenomeen. Deze trend lijkt niet van voorbijgaande aard! De wereldwijde inflatie is lager dan 5 jaar geleden, terwijl ⅔ van de 121 economieen, die door Bloomberg gevolgd wordt, lagere inflatie hebben dan een jaar geleden. Voorlopig is er sprake van een ernstige prijsoorlog bij supermarkten in talloze landen. Vrachtprijzen, een leidende indicator van de wereldeconomie, zijn in het afgelopen jaar al met 50% gedaald. De Citigroup Economic Surprise Index van China is ingestort naar het laagste niveau ooit. De Japanse lonen dalen al voor de 22ste achtereenvolgende maand, ondanks het gigantische Abenomics stimuleringsbeleid. De export van deflatie, met name door Japan en nu ook China (verzwakking van de Yuan), neemt hand over hand juist toe.

Daarom kan men een zachte landing nu wel vergeten. De opgepompte markten zullen velen het hoofd totaal op hol brengen, waardoor elke band met de werkelijke economie wordt verbroken. Teleurstellingen kunnen niet eeuwig worden genegeerd. Natuurlijk kunnen markten nog heel lang een eigen leven leiden in een tijd van nul-rentes en liquiditeitsinjecties. Want dan lijken de markten volgens talloze beleggingsdeskundigen immers ‘spotgoedkoop’! Maar alle ‘winst’ kan later als sneeuw voor de zon weer verdwijnen, zodra de natuur ZELF haar werk doet en schuldsanering uit de lucht komt vallen.

Stel nu, dat er opeens meer onzekerheid zou ontstaan over het toekomstige monetair beleid. Centrale Banken zouden niet meer het achterste van hun tong laten zien, waardoor de rente zou kunnen stijgen of dalen (‘verkrapping’ of ‘versoepeling’), ongeacht inflatie of andere economische indicatoren. Dat zou de wind uit de zeilen nemen van aggressieve speculanten! In tegenstelling tot vroeger, lijkt het nu, alsof Centrale Banken duidelijk aangeven, wat zij van plan zijn. Dit heeft geleid tot het nemen van excessieve risico’s, omdat men zich ‘gedekt’ voelde door een ‘doorzichtig’ monetair beleid. Maar de wind is aan het draaien. De Centrale Banken zullen op een gegeven moment de exponentiele stijging van activa moeten afremmen. Daarom zullen zij onvermijdelijk stappen ondernemen om het mechanische monetair beleid van tegenwoordig te wijzigen in een onvoorspelbare. Reken maar, dat zoiets de beleggingswereld zou wakker schudden!

DIEDERIK SCHMULL

13 Juni, 2014
WESTCLIFF-On-SEA, Essex, U.K.

zaterdag 7 juni 2014

(TIP): HET SPEL IS STRAKS UIT


(TIP): HET SPEL IS STRAKS UIT


Beleggingsverlies: 50%! Op hete kolen lopen, loont niet. Want als men risico’s durft te nemen als de markten kunstmatig in de lucht worden gehouden, dan krijgt men op een gegeven moment opeens de kous op de kop. De harde werkelijkheid wint het altijd van het spel. Natuurlijk kan men ook stellen, dat men gewoon niet moet meedoen, als men geen 50% verlies kan lijden.

Met de wereldeconomie gaat het ronduit slecht, maar dat moet hier en daar nog doordringen. In ieder geval moeten alle verwachtingen voor economische groei voortdurend behoorlijk naar beneden worden bijgesteld. De enkele meevallers worden in alle toonaarden bejubeld, maar die schijnen weinig uit te maken bij het stagnatie-scenario, dat naar deflatie neigt. Elk monetair stimuleringsbeleid lijkt vleugellam voor de werkelijke economie. Maar niet voor riskante activa, zoals aandelen! Die bereiken immers nieuwe records, wat aanstekelijk werkt voor de dierlijke neigingen. Het licht staat op groen om NOG meer risico’s te nemen. Of is dat meer schijn dan werkelijkheid?


Het gemiddelde beursaandeel is tot nu toe dit jaar GEDAALD. De stand van de bekende aandelenindices, zoals de S&P 500 en de Dow Jones, wordt bepaald door enkele zwaargewichten. Maar het gemiddelde aandeel in de S&P 1500, de Russell 2000 en de Nasdaq Composite staat 10 tot 20% LAGER dan het hoogtepunt van de laatste 52 weken. Talloze populaire aandelen zijn dit jaar al 30 tot 50% weggezakt om daarna weer weinig overtuigend enigszins te herstellen met lage omzet. Uiteindelijk zullen de ‘veilige havens’ van de zwaargewichten het ook laten afweten. Dan is het spel uit, ookal gebeurt dat alles vaak niet van vandaag op morgen. De markt neemt de tijd om zoveel mogelijk speculanten op de top voor de bijl te laten gaan..

Hoe is het toch mogelijk, dat zoveel beleggingsdeskundigen zich in de luren laten leggen door de extreme monetaire stimulering en riskante aandelen blijven aanbevelen? Niet alleen zijn toekomstige winstschattingen, zoals gewoonlijk, een slag in de lucht, maar de onvermijdelijke ontwenningskuur om van de verslaving aan dit onorthodoxe monetair beleid af te komen, moet NIET onderschat worden! Er heerst totaal ongeloof over de ernstige gevolgen daarvan. Alle waarschuwingen lijken nog aan dovemansoren gericht. Alleen al het record aan effectenkrediet van honderden miljarden hangt als een zwaard van Damocles boven de markt. Want het bankwezen was met dat krediet, in tegenstelling tot ‘onzeker’ bedrijfskrediet, wel scheutig!


Intussen zat de gehele financiele wereld, naar nu blijkt tevergeefs, uit te kijken naar de mogelijke monetaire magie van de Europese Centrale Bank. Maar overeenstemming over kwantitatieve verruiming (opkoop van obligaties - QE) bleef achterwege, ookal staat de deur daarvoor ‘op een kier’. Vergeet het maar! De technische en politieke haalbaarheid daarvoor is te beperkt. Verder zullen de aangekondigde rente-maatregelen weinig uithalen. Een ‘negatieve’ rente kan besparingen juist aanmoedigen, omdat er MEER gespaard moet worden voor een bepaald benodigd spaarbedrag. De wet van onbedoelde gevolgen! De Eurozone is slechts een schok verwijderd van ‘officiele’ deflatie, naarmate de spiraal van de geldhoeveelheid naar beneden blijft gericht. De ECB is met handen en voeten gebonden aan de Duitse mentaliteit, die in geen geval enige soepelheid wil betrachten bij het structuurprobleem van de zwakke lidstaten. Als de Euro niet hetzelfde kan worden als de vroegere Deutschmark, dan houdt Duitsland het voor gezien. Eerst moet het bijna misgaan en dan valt erover te denken, net zoals bij Griekenland, dat slechts op het laatste nippertje van verdrinking werd ‘gered’.  De Eurozone is immers aan de betere hand: het eeuwige refrein! Een echte herkapitalisatie van haar bankwezen zou alleen al een enorme bres slaan in het economische bouwwerk. Of kan de ECB via een achterdeur de bankbalansen, vol met duizenden miljarden aan slechte leningen, opschonen? Dat zou pas het echte keerpunt zijn voor de Eurozone!


Bij welke economische of politieke crisis zijn riskante aandelen het haasje? De Eurozone, China, Midden-Oosten, Azie, Opkomende Markten? Nog nooit verkeerden de ‘verdoofde’ markten in zo’n ontkenningsfase als nu. Nog nooit is de kans op rood licht zo groot geweest. De wereld is veel gevaarlijker dan in 2007, net voor de vorige liquiditeitscrisis, omdat nu bijna ieder land een kredietbubbel heeft of heeft gehad, terwijl de schuldafschrijving grotendeels nog voor ons ligt. Want de Grote Redding (‘Bailout’) van 2008 - 2009 kan dit keer NIET worden herhaald. De grens van te hoge staatsschuld als percentage van de economie, is allang bereikt.


DIEDERIK SCHMULL


7 Juni, 2014
WESTCLIFF-On-SEA, Essex, U.K.


zondag 1 juni 2014

(OVERPEINZING): DE DOLLAR BLIJFT OPPERMACHTIG


(OVERPEINZING): DE DOLLAR BLIJFT OPPERMACHTIG

De vele twijfels over de Amerikaanse Dollar, als ‘s werelds reservevaluta, zijn alleszins begrijpelijk. Maar de werkelijkheid is totaal anders. Ondanks de financiele crisis van 5 jaar geleden, is het aandeel van de Dollar in de internationale valuta-reserves (62%) nagenoeg onveranderd gebleven. Deze valuta-reserves dienen om de wisselkoersen van een land te bepalen en om valuta-speculanten op afstand te houden. Meer dan 56% van de Amerikaanse staatsschuld, dat NIET behoort aan de Centrale Bank (Federal Reserve) of andere delen van de federale overheid, is in handen van het buitenland. Een record! In de laatste 10 jaar, hebben buitenlanders hun bezit van Amerikaanse staatsobligaties meer dan vervijfvoudigd.


De vraag naar Dollars en Treasuries stijgt, naarmate het aantal liquide ‘veilige havens’ voor het Grote Geld vermindert. Duizenden miljarden aan Treasuries werden alleen al uit de markt gehaald door de kwantitatieve verruiming (QE) van de FED. De Euro (26% van de internationale valuta-reserves) bestaat bij de gratie van een monetaire unie, vol ‘weeffouten’(!). De Japanse Yen en de Zwitserse Franc worden door de autoriteiten opzettelijk gedevalueerd, wat de attractie als reserve-valuta beperkt. De Chinese Renminbi kan als reserve-valuta in betekenis toenemen, doordat het gebruik in het internationale handelsverkeer verder wordt uitgebreid. De beperkingen van de RMB in het internationale kapitaalverkeer en de inwisselbaarheid daarvan, worden waarschijnlijk geleidelijk opgeheven. Maar voor het ‘parkeren’ van het Grote Geld is internationaal vertrouwen nodig in democratische en juridische instellingen (een parlement met inspraak en een onafhankelijke rechtspraak), alsmede overweldigende militaire macht. Ondanks alle regelmatige frustraties, heeft Amerika op dat gebied voorlopig niets te vrezen en zal de rol van de Dollar relatief onbedreigd blijven.


Is de verleiding voor de Amerikaanse autoriteiten dan niet groot om haar staatshuishouding uit de hand te laten lopen? Ultrahoge inflatie zou immers de staatsschuld kunnen verminderen. Ondanks een eventuele geleidelijke waardedaling van de Dollar over de langere termijn, om het concurrentievermogen op peil te houden, lijkt het uitgesloten, dat de machtige Amerikaanse instituten, zoals pensioenfondsen, verzekeraars en banken, alsmede het Amerikaanse publiek en parlement, een ‘echt’ onverantwoord monetair beleid (zoals ‘directe’ monetisering in de trant van Weimar in de jaren ‘20) ooit zouden toelaten. Hun bezit in Treasuries en de Dollar, als ‘s werelds reserve-valuta, zouden dan op het spel komen te staan. Bovendien is het duidelijk, dat ook buitenlanders, met hun gigantisch bezit aan Treasuries, er alle belang bij hebben om een Dollar Crash koste wat kost te voorkomen. Want dat zou de basis van het internationale financiele systeem om zeep helpen.


In een wereld van ‘fiat’-geld, waarbij de geldhoeveelheid zich, zonder de restricties van enige ‘standaard’, kan blijven uitbreiden, is de Dollar, paradoxaal genoeg, juist een gewilde valuta vanwege haar omvang: andere valuta’s hebben een veel kleinere kapitaalmarkt en met het schaarse Goud of Bitcoin kan het Grote Geld helemaal niet uit de voeten. Zelfs de handel in eerste klas bedrijfsobligaties verloopt lang niet altijd even soepel. Wat men snel van de hand kan doen, mocht het nodig zijn, is veel waard.Tijdens de meest kritieke periode van de financiele crisis in 2009, verloren talloze landen vaak eenderde van hun aanzienlijke valuta-reserves, doordat zij hun valuta’s moesten beschermen. Daarom lijken de Dollar en de Treasuries in de voorzienbare toekomst in geen enkel gevaar. Bij de volgende internationale liquiditeitscrisis, zullen hun volle glorie wederom blijken!


DIEDERIK SCHMULL

1 Juni, 2014

WESTCLIFF-On-SEA, Essex, U.K.

(Zie ook: ‘THE DOLLAR TRAP’, Eswar S. Prasad, Princeton University Press,
http://thedollartrap.com/ )

===